سندرم مفاصل فاست

سندرم مفاصل فاست که به عنوان استئوآرتریت مفصل فاست نیز شناخته می‌شود، وضعیتی است که مفاصل ستون فقرات به نام مفاصل فاست را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

مفاصل فاست در هر طرف مهره ها قرار دارند و در ایجاد ثبات و تسهیل حرکت در ستون فقرات نقش دارند. سندرم مفصل فاست زمانی رخ می دهد که این مفاصل تحلیل می روند یا ملتهب می شوند که منجر به درد و ناراحتی می شود.

تشخیص سندرم مفصل فاست شامل ترکیبی از ارزیابی تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و تست های تشخیصی است. پزشک علائم بیمار را ارزیابی می کند، یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی دامنه حرکت و حساسیت در ناحیه آسیب دیده انجام می دهد و ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن را برای تایید تشخیص و رد سایر مشکلات تجویز کند.

علائم سندرم مفاصل فاست

کمردرد یا گردن درد موضعی: بارزترین علامت آرتروز مفصل فاست، درد موضعی در ناحیه آسیب دیده است. در مورد آرتروز مفصل فاست کمر، درد به طور معمول در قسمت پایین کمر رخ می دهد، در حالی که آرتروز مفصل فاست گردنی باعث درد در گردن می شود. درد ممکن است به عنوان یک درد مبهم، احساس تیز و شدید، یا یک ناراحتی عمیق و آزاردهنده توصیف شود.

تشدید درد هنگام حرکت: درد سندرم مفاصل فاست اغلب با حرکات یا موقعیت های خاصی که بر مفاصل فاست آسیب دیده فشار وارد می کند بدتر می شود. فعالیت هایی مانند خم شدن به عقب، چرخاندن ستون فقرات یا قوس دادن به پشت می تواند درد را تشدید کند.

محدوده حرکتی محدود: افراد مبتلا به آرتروز مفصل فاست ممکن است کاهش دامنه حرکتی را در ناحیه آسیب دیده تجربه کنند. حرکاتی که شامل خم شدن یا چرخش ستون فقرات است ممکن است محدود شده یا باعث ناراحتی شود.

سفتی و اسپاسم عضلانی: عضلات اطراف ممکن است در پاسخ به درد و بی ثباتی ناشی از سندرم مفصل فاست منقبض، سفت یا دچار اسپاسم شوند.

تشعشع درد: درد همراه با سندرم مفاصل فاست می تواند به نواحی دیگر منتشر شود. به عنوان مثال، در سندرم مفصل فاست کمر، درد ممکن است به باسن یا ران گسترش یابد. در سندرم مفصل فاست گردنی، درد می‌تواند به شانه‌ ها، قسمت بالایی پشت یا بازوها منتشر شود.

حساسیت مفاصل: لمس مفاصل فاست آسیب دیده ممکن است باعث ایجاد حساسیت یا حساسیت در ناحیه شود. این حساسیت می تواند نشانه ای از التهاب یا دژنراسیون در مفصل باشد.

سفتی صبحگاهی: افزایش سفتی و درد در صبح و در ابتدای روز از دیگر علائم است.

دلایل و عوامل خطر

افزایش سن: آرتروز مفصل فاست اغلب با روند طبیعی پیری همراه است. با گذشت زمان، مفاصل فاست مانند سایر مفاصل بدن ممکن است دچار تغییرات دژنراتیو شوند. غضروفی که بالشتک بین مفاصل فاست را ایجاد می کند ممکن است فرسوده شود و منجر به افزایش اصطکاک و تخریب مفصل شود.

ساییدگی: استرس مکرر و فشار مکانیکی روی ستون فقرات می تواند به سندرم مفصل فاست کمک کند. فعالیت هایی که شامل خم شدن، پیچش مکرر یا بلند کردن مکرر سنگین می شود می تواند روند تخریب مفاصل فاست را تسریع کند.

صدمات یا ترومای قبلی: صدمات یا ضربه های قبلی به ستون فقرات، مانند شکستگی یا رگ به رگ شدن، می تواند به مفاصل فاست آسیب برساند و به ایجاد سندرم مفصل فاست کمک کند. این آسیب ها می توانند ساختار و عملکرد طبیعی مفاصل را مختل کنند و در طول زمان منجر به افزایش سایش و پارگی شوند.

چاقی: اضافه وزن و چاقی می تواند باعث افزایش فشار روی مفاصل فاست شود و روند تخریب را تسریع کند. وزن اضافی می تواند منجر به افزایش ساییدگی مفاصل شود و به ایجاد سندرم مفصل فاست کمک کند.

استعداد ژنتیکی: برخی از افراد ممکن است استعداد ژنتیکی برای ایجاد سندرم مفصل فاست داشته باشند. برخی عوامل ژنتیکی می توانند بر یکپارچگی غضروف و ساختارهای مفصلی تأثیر بگذارند و آنها را مستعد تغییرات دژنراتیو کنند.

وضعیت ضعیف: وضعیت نامناسب و ناهماهنگی ستون فقرات می تواند فشار ناهمواری را روی مفاصل فاست وارد کند و منجر به افزایش سایش و پارگی شود. تراز نادرست می تواند مکانیک طبیعی ستون فقرات را مختل کند و به ایجاد سندرم مفصل فاست کمک کند.

بیماری های مفصلی: برخی از بیماری های سیستمیک مفصل، مانند آرتریت روماتوئید یا اسپوندیلیت آنکیلوزان، می توانند مفاصل فاست را تحت تاثیر قرار دهند و منجر به سندرم مفصل فاست شوند. این شرایط می تواند باعث التهاب و آسیب به مفاصل شود و روند دژنراتیو را تسریع کند.

درمان سندرم مفاصل فاست

داروها: داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی بدون نسخه (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، می توانند به کاهش درد و التهاب مرتبط با سندرم مفصل فاست کمک کنند. در برخی موارد، داروهای تجویزی، از جمله شل کننده های عضلانی یا مسکن ها، ممکن است توصیه شود.

فیزیوتراپی: فیزیوتراپی ممکن است شامل ترکیبی از تمرینات کششی، فعالیت های هوازی کم فشار و تمرینات قدرتی برای حمایت از ستون فقرات و کاهش استرس بر روی مفاصل فاست باشد. یک فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه ورزشی سفارشی برای بهبود انعطاف پذیری، قدرت و وضعیت بدن ایجاد کند.

متخصص فیزیوتراپی از گرما و سرما درمانی نیز برای کاهش درد و التهاب بهره می برد. گرما درمانی، مانند کیسه آب گرم یا دوش آب گرم، می تواند عضلات را شل کند و گردش خون را تقویت کند. سرما درمانی، مانند کمپرس یخ یا کمپرس سرد، می تواند ناحیه را بی حس کرده و تورم را کاهش دهد.

تزریقات مفصلی فاست: تزریق‌های مفصلی می‌توانند با تزریق مستقیم یک داروی کورتیکواستروئیدی به مفصل آسیب‌دیده، درد را به طور موقت تسکین دهند. این تزریق‌ها می‌توانند به کاهش التهاب و کاهش درد کمک کنند و به افراد اجازه می‌دهند در فیزیوتراپی یا سایر فعالیت‌های توانبخشی به طور مؤثرتری شرکت کنند.

وسایل کمکی: استفاده از وسایل کمکی، مانند بریس یا تکیه گاه، ممکن است برای ایجاد ثبات بیشتر و کاهش فشار روی مفاصل فاست توصیه شود. این دستگاه ها می توانند به بهبود وضعیت بدن و کاهش فشار روی ستون فقرات در طول فعالیت های روزانه کمک کنند.

اصلاح سبک زندگی: ایجاد تغییرات خاص در سبک زندگی می تواند به مدیریت سندرم مفصل فاست کمک کند. این شامل حفظ وزن مناسب برای کاهش استرس روی مفاصل، تمرین وضعیت بدنی خوب و مکانیک بدن، و اجتناب از فعالیت‌هایی است که علائم را تشدید می‌کنند، مانند بلند کردن اجسام سنگین یا چرخش‌ های مکرر.

در مواردی که درمان های محافظه کارانه تسکین کافی را فراهم نمی کند، ممکن است مداخلات جراحی در نظر گرفته شود.

 

بیشتر بخوانید :

تنگی کانال نخاعی چیست؟

دلایل رایج کمردرد

درمان سیاتیک با فیزیوتراپی

بیرون زدگی دیسک گردن

فیزیوتراپی در منزل اندرزگو

درمان دیسک کمر با لیزر پرتوان